استفاده از پلی اتیلن و پلی اتیلن گلیکول و نانو رس جهت بهبود خواص خستگی، سختی مارشال و مقاومت کششی آسفالت.

آسفالت مخلوطی از شن، ماسه و قیر می باشد که در ساخت جاده، باند فرودگاه و ... به کار می رود. یک جاده تازه ساخت در اوایل دارای خواص فیزیکی و مکانیکی عالی بوده ولی به مرور زمان این خواص را از دست می دهد. علاوه بر اثرات دمایی که باعث خرابی آسفالت می شوند، افزایش بار ترافیک و فشار زیاد وسایل نقلیه نیز عامل خرابی زودرس آسفالت می باشند. شکل های اصلی خرابی آسفالت شامل شیارشدگی، ترک های خستگی، ترک های ناشی از دمای پایین و عریان شدگی می باشد. محدودیت های آسفالت معمولی باعث گردیده که در زمینه اصلاح رفتار و در نتیجه اصلاح عملکرد مخطوط های آسفالتی گام هایی برداشته شود. در این زمینه روش های مختلف بررسی شده و طیف گسترده ای از مواد اصلاح کننده و افزودنی مانند گوگرد، خرده لاستیک، انواع پلیمرها، الیاف و برخی مواد شیمیایی به منظور اصلاح خواص قیر در جهت بهبود عملکرد مخلوطهای آسفالتی برای مقاصد و انتظارات مورد نظر، مورد استفاده قرار گرفته است. در این پروژه، اثر افزودن پلی اتیلن سبک، پلی اتیلن گلیکول و نانو رس closite 30b بر قیر و آسفالت تهیه شده از آن ها بررسی شده است. برای این منظور نمونه های قیری 5-1 درصد از پلی اتیلن سبک، 3-5/0 درصد از پلی اتیلن گلیکول و 6-2 درصد از نانورس ذکر شده به همراه 2% وزنی پلی اتیلن گلیکول به منظور اصلاح قیر و آسفالت تهیه است. به منظور بررسی خواص فیزیکی نمونه های قیر و آسفالت پلیمری به ترتیب تست های اندازه گیری نقطه-نرمی، درجه نفوذ، محاسبات پارامتر حساسیت حرارتی و شاخص درجه نفوذ و اندازه گیری افت حرارتی برای نمونه های قیری و تست های مقاومت، روانی و نسبت مارشال، وزن مخصوص واقعی و حداکثر و مقاومت غیر مستقیم برای نمونه های آسفالتی انجام گرفته است. نتایج تست های صورت گرفته نشان از بهبود خواص قیر و آسفالت پلیمری نسبت به نمونه های اصلاح نشده، است.